De knieval voor de tijdgeest

Er wordt wel eens beweerd dat het evangelisch feminisme een knieval is voor onze eigentijdse cultuur. Met name het seculier feminisme, dat opkwam in de zestiger jaren van de vorige eeuw, wordt genoemd. Deze redenatie is mogelijk omdat de evangelische beweging zijn eigen geschiedenis niet kent. De evangelische beweging onderscheidde zicht in zijn begintijd juist door de participatie van vrouwen in de bediening.

Veel groepen die de openbare bediening van vrouwen ondersteunden, deden dat vanuit de overtuiging dat de Bijbel daar alle aanleiding toe geeft. Toen deze groepen zich echter druk gingen maken over de maatschappelijke fatsoensnormen, werden de vrouwen beknot in hun mogelijkheden.

Dr. Timothy Larsen schrijft in zijn boek Women, Ministry and the Gospel (eigen vertaling):

Wanneer evangelischen (gedurende hun geschiedenis) meer aandacht gaven aan de Bijbel en het evangelie dan aan gerespecteerd worden door de maatschappij, hebben hun overtuigingen er vaak toe geleid om vrouwen in openbare bedieningen te ondersteunen. Maar naarmate ze meer in beslag genomen werden door culturele fatsoensnormen, zijn de vrouwen steeds weer aan de kant gezet.

Natuurlijk zijn er altijd mensen geweest die (gebaseerd op hun begrip van de Bijbel) tegen vrouwen in bepaalde posities waren, maar vrouwen aan het front is altijd een kenmerk geweest van de evangelische beweging, zeker in de begintijd.

Het evangelisch feminisme was er dus al eerder dan het seculier feminisme. Het kan daarom geen aanpassing zijn van het evangelie aan de tijdgeest.