Echte mannen spelen voetbal

Er bestaan in onze samenleving hardnekkige ideeën over mannelijkheid. Klassiek is natuurlijk de gedachte dat een man niet mag huilen. Maar ook de gedachte dat ballet typisch iets voor vrouwen is (eigenlijk alleen voor kleine meisjes) viert hoogtij. Een man die aan ballet doet zal wel een homo zijn...
Zo nu en dan is de christelijke wereld ook besmet met dergelijke denkbeelden; vaak overgoten met een geestelijk sausje. In het Nederlands Dagblad van 4 oktober stond een interview met de Zuid-Afrikaan dr. P.H. Botha over homosexualiteit.

In het interview gaat Botha in op de oorzaken van homosexualiteit. Hij geeft aan dat de Bijbel homosexualiteit een zonde noemt. Homosexualiteit is niet het onderwerp van dit weblog, maar in het interview komt wel een opmerking voor, die naar mijn idee betrekking heeft op een verondersteld idee van mannelijkheid.

Is homoseksualiteit daarmee een keuze?
Ja, maar die keuze wordt wel beïnvloed door een bepaalde biologische aanleg. Je hebt robuuste jongens die graag voetballen. Je hebt ook zachte types met belangstelling voor kunst of mode.

Als ik het goed begrepen heb, wordt voetballen hier in verband gebracht met (heterofiele) mannelijkheid en kunst en mode met (homosexuele) vrouwelijkheid.
Wat heeft belangstelling voor kunst te maken met aanleg voor homosexualiteit? Wie het weet mag het zeggen...
Belangstelling voor kunst, mode en voetballen heeft gewoon te maken met persoonlijke interesse. Persoonlijk heb ik bijvoorbeeld helemaal niets met voetbal. En ik kom vaak genoeg mannen tegen die er net zo over denken; daarmee kunnen we het idee dat voetbal iets met mannelijkheid te maken heeft definitief naar het rijk der fabelen verwijzen.

Je zou net zo goed kunnen zeggen dat voetballende vrouwen een lesbische aanleg hebben. Laten we ophouden onze culturele (en dus tijd- en plaatsgebonden) ideeën over mannelijkheid en vrouwelijkheid om te zetten in geestelijke wetmatigheden.